و فرمود(ع):بخل،ننگ است ....و ترس،نقص است .....و تنگدستى،زبان زیرک را ازبیان حجتش بر بندد.... و بینوا در شهر خود غریب است..... و ناتوانى،آفت است..... وشکیبایى،دلیرى است..... و زهد، توانگرى است...... و پارسایى،چونان سپر است.
نمی دونم
چی شده و یا دارم کجا میرم ...واقعاٌ چه سخته که بخوای برای دیگران کوه صبر باشی ولی خودت تنها باشی ... همه توقع دارن که برات حرفشون رو بزنن و به تو تکیه کنن ولی خود ادم چی ؟ آیا کسی نباید باشه که من هم حرفمو بزنم بهش ... بدیش اینه که وقتی درگیری همه یه جوری ازت فرار میکنن حتی نزدیکترین شخص به ادم چون دیگه چند وقتی حرف دلشو نشنیدی خیلی راحت خداحافظی میکنه و میره ..... دیگه به جهنم که بارون میاد .. ویا به جهنم که دلم تنگ میشه ... باید بی خیال بود وقتی که کسی نمیخواد بشنوه ...